Ludzie mnie nie lubią... A ja mam to w dupie, bo nie jestem zupą pomidorową, aby wszyscy mnie lubili.
Kiedyś moja polonistka powiedziała: "Klauduś, ty jesteś taką dobrą,wrażliwą, tolerancyjną i pomocną duszyczką. Na pewno wszyscy cię lubią". A ja na to odpowiedziałam: "Tak się tylko pani zdaje, bo nie ma pani ask'a". To było jeszcze za czasów świetności tego serwisu, gdzieś w gimbazie. W ogóle trudno wspominam ten "cudowny, beztroski, lajtowy" okres. Możesz być wspaniały, kreatywny, serdeczny, pomocny, bla bla bla... A prawda jest taka, że ludzie mnie nie lubią, ciebie nie lubią, jego nie lubią i jego też nie. Mnie, bo wystawiam się na krytykę. Ciebie... na pewno także znajdzie się jakiś powód. Tylko pomyśl. Właśnie teraz. Już. Coś robisz. A przynajmniej coś robić powinieneś. Choćby nawet oddychasz, siedzisz, czytasz ten post, myślisz... I gdy już to coś robisz, zawsze komuś się to będzie nie podobać. Ale coś robić trzeba, chyba. Nie da się lubić wszystkich. I nie da się być lubianym przez wszystkich. Bo wszyscy się różnimy. To normalne.
Jest ktoś, kogo ty nie lubisz. I jest ktoś, kto nie lubi ciebie. No trudno, zdarza się. A najmądrzej jest, jeśli po prostu nie będziecie wchodzić sobie w drogę. Pamiętaj: szacunek, spokój, opanowanie. Koniec. Czasem, niestety, zdarza się tak, że ta nielubiana przez ciebie osoba jest twoim sąsiadem, kolegom ze szkoły/pracy, BF chłopaka/dziewczyny. I nie możecie tak po prostu omijać się szerokim łukiem, musicie się widywać, rozmawiać, podejmować razem decyzje, współpracować. No stary, często się to zdarza, ale to nie koniec świata. Wyluzuj się. Bo zupełnie nie w porządku jest bycie chamskim dla tej osoby, albo co gorsze, namawiać innych do linczu. Ale kiedy mówisz swojemu przyjacielowi: "Ej, kurde, już nie daję rady, bo on/ona jest chujowy/a", no to NOT A BIG DEAL. Komuś może nie podejść mój styl pracy, bycia. Kogoś, najnormalniej w świecie, mogę drażnić. Dopóki ta osoba nie podburza innych przeciwko mnie i nie utrudnia mi życia bezpośrednio swoją osobą, tylko czasem sobie ponarzeka na mnie, to nie powinnam chować urazy. Przecież ja też jej nie lubię, i co?
Najgorzej jest, kiedy taka osoba, która uważa się za lepszą od wszystkich, tak o troszeczkę, o... Jej wydaje się, że ona może cisnąć po wszystkich, nie lubić wszystkich, i jest święcie przekonana, że wszyscy ją lubią (tę osobę). Bo jeśli kogoś nie lubisz, ale udajesz jej przyjaciela, a potem obgadujesz, to zastanówmy się, jakie jest prawdopodobieństwo, że ta osoba również cię nie lubi, udaje BF i też o tobie gada za twoimi plecami?! .... No, właśnie. Zajebiście prawdopodobne.
Tu się właśnie ujawnia jedna z ludzkich mentalności, a mianowicie: dwulicowość. Bo my to o innych możemy, nie? I to jest zupełnie w porządku. Ale jeśli ktoś o nas, to wpierdol! Myślę, że plotkowanie to taka naturalna część naszej ludzkiej natury, jak np. oddychanie, mowa, manualność, etc. Spoko.Tylko bądź świadomy, że ty nie uczestniczysz w życiu tylko z jednej strony. A wiesz, dlaczego inni mogą cię nie lubić? Możesz o tym pomyśleć, teraz, ja poczekam. Tylko tak racjonalnie i obiektywnie, oczywiście. Ja poczekam.
...
...
...
Jeśli swoim zachowaniem, podejściem do życia etc. ranisz innych, to ich niechęć i uprzedzenie do ciebie można zrozumieć. I fajnie, jeśli tak troszkę zastanowisz się nad sobą. Ale jeśli ktoś nie lubi cię tylko dlatego, że masz za dużo czegoś, za mało czegoś, że twój wygląd, wyznanie, seksualność przekraczają jego wyobrażenie o świecie, to nie. No po prostu, kurwa, nie! Ja jak nie mam żadnego negatywnego koma pod postem, to czuję się nijaka. Bo ile jest wart człowiek, którego wszyscy lubią? Ktoś w ogóle zna jego imię? Ludzie, których wszyscy lubią, są tak naprawdę nieszczęśliwi. Dlaczego? To proste, bo nikt ich tak naprawdę nie zna, nie rozumie.
Do następnego razu. Buziaki. Bye
