Ile kosztuje szczęście?

Zostałam wykorzystana przez kobietę w Empiku i w ten sposób poznałam cenę szczęścia.

Zaczęło się niewinnie od My, właściciele Teksasu Małgorzaty Szejnert. Dotychczas więcej czytałam o niej niż jej, a nie znać reportaży Szejnert to jak humanistyczne tąpnięcie, można już tylko zapaść się pod ziemię. Chciałam nadrobić zaległości i właśnie wtedy zostałam wykorzystana.

W progu księgarni jeszcze się opierałam: miła ekspedientka zapytała, czy pomóc w wyborze; podziękowałam, w końcu przyszłam tylko po odbiór paczki. I to nie taniej. Rozejrzałam się cokolwiek po asortymencie i ruszyłam dziarsko po odbiór zamówienia. Uległam przy kasie. Książkę, którą mi polecono wzburzała wątpliwości - czułam, że to nie może być dobra literatura. Ale, ku mojej zgubie, padł argument, który sprawił, że mogłabym kupić pięć egzemplarzy: "Czytałam tę książkę, jest bardzo dobra. Mojej mamie też się podobała".

Jeśli ktoś rozmawia o danej książce z mamą, musi być wrażliwy, może nawet inteligentny i obeznany w świecie. Ludzi wrażliwych spotyka w życiu tyle nieszczęść, że nie chciałam być kolejnym, przez którego nie dostanie świątecznej premii za wciskanie bonusów. Bycie czyimś nieszczęściem - to nigdy nie jest dobry pomysł. Przeceniony Rachunek Jonasa Karlssona stał się moją własnością. 

Godzinę później wiedziałam, że hasło z okładki [Błyskotliwa, podszyta absurdalnym humorem powieść w kafkowskim stylu] to nadużycie i profanacja. Mimo wszystko, skoro już dałam się wykorzystać (przez kobietę, na ladzie, w biegu i na oczach innych), postanowiłam, że się przemęczę i przeczytam ją w całości.

Rachunek to historia o tym, że wszystko ma swoją cenę, a szczęście ma cenę bardzo wymierną. Główny bohater żyje płasko. Każdy dzień to szeregowy dom na nowym osiedlu: przyjemny, ale taki sam jak poprzedni i kolejny. Nudną codzienność przerywa list - do skrzynki pocztowej trafia rachunek za szczęście. 5 700 000 szwedzkich koron, czyli ponad 2,5 miliona złotych [tak, przeliczyłam to]. W kolejnych rozdziałach rachunek rośnie; 149 milionów koron; strach przeliczać na złotówki. Tyle jest warte szczęście człowieka, który żyje zwyczajnie. 

Przerwałam lekturę, aby do reszty mój mózg się nie zlasował. Do 15 znajomych, ostatnich wykręcanych numerów z listy, wysłałam krótką wiadomość: "Ile kosztuje Twoje szczęście. Gdybyś miał je wycenić? W złotówkach albo euro." 

Szefowa: "Ten bilans aktualnie jest ujemny".

Mama: "Znowu masz doła? Chodź do salonu na ciasto, córuś!"

Pastor: "Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie sól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną" Odpowiedziałam: "To nie na temat. Czy pastor jest szczęśliwy?". Brak odpowiedzi.
Kumpel z pracy: "280 tys., bo tyle potrzebuję, aby spłacić kredyt".

Do przeklętego zakupu wróciłam rozczarowana. Na domiar złego trafiłam na fragment: "Ludzie są bardzo nieszczęśliwi! Większość z nich źle się czuje! Cierpią. Są biedni, schorowani, zażywają leki. Mają lęki, boją się i martwią różnymi rzeczami. Są zestresowani lub załamami, opłakują kogoś, mają wyrzuty sumienia, problemy ze snem i koncentracją, odczuwają presję (...). Większość ludzi czuje względne zadowolenie z życia maksymalnie kilka lat, w dzieciństwie. I to najczęściej za ten okres dostają swoje punkty. Potem jest tylko równia pochyła".

Och! Żadne odkrycia, raczej półprawda, ale półprawda przytłaczająca i lekko zakłamana. Potrzebowałam pilnie koła ratunkowego. 


Następnego ranka obudziła mnie wiadomość. Babcia. Telefon wyświetlił: "Odkąd rozumiem, że cierpienie nie jest zaprzeczeniem szczęścia, jestem bardzo szczęśliwa. Cierpienie nie tworzy kontrastu, nie uszlachetnia. Jest częścią. Lubię siebie, kiedy jestem smutna i znajduję dość siły, żeby pozwolić sobie na smutek. Zaakceptować stratę. To nie cierpienie sprawia, że jestem nieszczęśliwa. Brak cierpienia to dopiero nieszczęście. A wracając do meritum, nie umiem wycenić".

Po wszystkim myślę, że szczęście kosztuje 11 groszy, czyli tyle, ile SMS w sieci mojego operatora. 

Jeśli odniosłeś wrażenie, że polecam Rachunek to jest to bardzo złudne wrażenie. Nie polecam. Za to gorąco polecam reportaże Małgorzaty Szejnert. 

Do następnego razu. Buziaki. Bye.