Życie bez Ciebie... Jeśli o Tobie zapomnę, stanę się kimś innym. Rozdział 7.

Szare popołudnie. Wyprawa po drewno na zimowe zapasy. Stoją z rękami podpartymi na biodrach i wdychają jesienny zapach lasu. To niewielkie karczowisko, a dziadek wymyślił imię dla każdego pnia.

Jesteśmy dwoma samolotami, mówi ona.

Dwa samoloty, które nie potrafią wystartować, zostawiając w tyle wszystkie żale, śmieje się gorzko w odpowiedzi.

Machają rękami, a gdy wiatr dostaje się pod deszczowe peleryny prawie wydaje im się, że lecą.

Mamy problem z silnikami, mówi ona.

Dziadek kaszle jak motor i próbuje zastartować, brrm, brrm.

Nie tak, strofuje ona, o tak: trrm, trrm, trrm, ekhm, ekhm.

No właśnie, trrm, trrm, trrm, ekhm, ekhm.

Łiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.

Ona leci slalomem między Hanią, Józiem, Antkiem i Manią.

Dziadek jest zaraz za nią, złapie ją.

Rzuca się na ziemie za brzozą, nazwaną Liz i czuje miękki, zielony mech na policzku.

Tu nie możesz mnie złapać! Zamaskowałam się w ściółce! krzyczy.

On mówi metalicznym głosem: lądowanie awaryjne między Malaki i Sakarji, wróg chowa się w zaroślach. Lądowanie awaryjne między Malaki i Sakarji, mały samolot zwiadowczy zniknął nam z widoku, znów jej się udało.

Skaleczyłam się, żądam opieki lekarskiej.

Oto helikopter ratunkowy. Nadchodzę wielkimi krokami. Gdzie się zraniłaś, Ptaszyno?

Na nodze mam wielką krwawiącą ranę, a nie mamy żadnych bandaży.

Musisz podciągnąć nogawkę. Czy Kapitan Wielbłądziątko zniesie ten tropikalny upał.

Zniosę wszystko, odpowiada.

On urywa kawałek zielonego mchu, podciąga nogawkę jej ogrodniczek i przyciska mech do niewidzialnej rany.