Życie bez Ciebie... Jeśli o Tobie zapomnę, stanę się kimś innym. Rozdział 5.

Chmura popiołu unosi się i opada w to samo miejsce. Czerwony żar pod spodem, a on czeka.

Ona patrzy na dziadka przez okno, dziadka, który przygląda się resztkom ogniska i pilnuje go. Nigdy nie pójdzie się położyć, dopóki całkiem nie zgaśnie i nie będzie można zasypać paleniska piachem. Powiedział jej: Już czas do łóżka, jest późno, Robaczku. Jak skończę, opowiem ci bajkę.

Weszła do środka. Umyła się, włożyła koszulę nocna, skarpety i stanęła przy oknie. Widzi, jak grubymi podeszwami troskliwie zadeptuje żar, a potem zasypuje wszystko przygotowanym przez nią piaskiem z jej piaskownicy. Ona zadeptuje podłogę, aż trzeszczy.

Dziadek patrzy w okno, jakby usłyszał, ale jej nie widzi...

********************************************************************

Kocham cię, dziadziu, wymrucza tylko, układa głowę na poduszce i od razu zasypia.

Ja ciebie też, Wielbłądziątko. Ja ciebie też...

Dziadek całuje ją w polik. Przykrywa drobne ciałko starą narzutą. Jeszcze raz patrzy z czułością na wnuczkę, moja mała biedna Ptaszynka, szepcze. Gasi światło, zamyka drzwi i z ciężkim sercem udaje się do siebie.

*********************************************************************************

Człowiek, który patrzy w lustro widzi lustrzane odbicie, które patrzy z niego. W dolnym rogu lustra odbicie pociemniało.

On próbuje na siebie patrzeć, prawe oko wydaje się lewym. Ciemność zakreśla sieć zmarszczek i bruzd wokół oka i w dół po policzku. Z każdym dniem jest coraz starszy i coraz bardziej zmęczony życiem. Wie, że zostało mu jeszcze tylko kilka lat. Ma dość. Boi się, że... śmierć przyjdzie po niego za wcześnie.

Musisz być silny, głupcze, gani się. Co zrobi bez ciebie Lonia, jeśli ty się poddasz?

Moja Ptaszynka, mamy tylko siebie...